Tell the world that I'm coming home!

Hee hoi hallo!

3 maanden en 6 dagen geleden arriveerde ik met 36 kilo bagage op Glasgow International Airport. Daarin reisde onder andere een potje make up remover schijfjes, 100 stuks, met me mee. Op dit moment heb ik er nog 4 over.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik heb goed nieuws en slecht nieuws. Ik weet dat vele van jullie teleurgesteld zullen zijn: dit is namelijk mijn laatste blog vanuit Gingerland. I'm very sorry, geen verhaaltjes meer voor het slapen gaan, maar ik denk dat het goede nieuws wel een redelijke compensatie is: 17 dec ben ik weer in NL, en nog beter nieuws; voorlopig ga ik niet meer weg! Eigenlijk zou ik alleen 2 weekjes naar huis komen voor kerst, en daarna weer teruggaan om mijn tentamens te maken. Nu heeft de universiteit hier er een beetje een zooitje van gemaakt door de tentamens dit jaar voor het eerst in januari te laten plaatsvinden, en dit zijn ze vergeten te vertellen tegen een heleboel internationals die er dus vanuit gingen dat de tentamens in december zouden zijn. Kennelijk zijn de meeste dus niet in de gelegenheid dit feestje der tentamens mee te maken. Oplossing: vervangende opdrachten (oftewel thuis 2 papers schrijven) aanbieden aan alle internationals, die me toch wel iets prettiger in de oren klonken dan moeten blokken voor 2 examens :) Hierdoor heb ik geen verplichtingen meer in januari aan de universiteit. Ik zou nog wel gewoon terug kunnen gaan in januari voor de fun, maar het is wel mooi geweest hier; lekker terug naar NL!

Momenteel zitten pap en mam in een van de gates op Schiphol, klaar om op expeditie te gaan in Schotland. De paar laatste daagjes hier gaan we nog eens lekker de toerist uithangen en whisky drinken! Dus je raadt het waarschijnlijk al; de afgelopen week stond in het teken van afscheid. Dinsdag heb ik met mn 2 leuke Schotse ganggenootjes een Schots kerstdiner gehad! Zo'n hele vogel in de oven, roasted potatoes, stuffing, noem maar op; we hadden er met zn 20en van kunnen eten! Daarna hebben we lekker knus meangirls gekeken op onze zelf gecreerde bank in de keuken! De laatste weken is het super gezellig geweest met ze, jammer dat ik ze nu al ga verlaten. Ze zijn het er ook totaal niet mee eens en hebben al 1000 ideeën hoe ze me hier kunnen houden haha!
Gisteren hebben we een goodbye-party gehad met mn internationale vriendjes. Voor de laatste keer mijn beroemde risotto gemaakt, prachtige groepsfoto's gemaakt, en tsja proosten moet natuurlijk ook gebeuren. Je kan je dus wel voorstellen dat ik vandaag top fit was en om 9u fluitend naast mijn bed stond (Not).
Het afscheid nemen is wel gek hoor.. Tot dusver is het altijd een 'tot ziens' geweest ipv 'vaarwel'.

De laatste weken zijn verder niet zo super spannend geweest hier. Al mn deadlines heb ik netjes gehaald, maar daardoor heb ik wel een paar weekjes in een grot geleefd weg van de sociale wereld. Een paar weekjes geleden ben ik met Hannah (USA) een weekendje naar Dublin geweest! Lekker even een paar daagjes op vakantie, en na maarliefst een vliegreis van 30 minuten arriveerden we in ons luxueuze hostel met Snorlex als kamergenootje. Dublin zelf bleek eigenlijk niet zo super veel echte bezienswaardigheden te hebben, maar wel heel leuk om de Ierse cultuur te zien! De pubs zijn er fan-tas-tisch! Op vrijdag zat alles vanaf 6u savonds al bommetje vol, overal Ierse lifemuziek en de Guinness vliegt natuurlijk als warme broodjes over de bar. Op zondag zijn we naar een kliff in de buurt geweest: kilometers uitzicht, een lekker wandelingetje, en hele koude tenen!

De kerstsfeer is hier écht fantastisch! Overal leuke lampjes, liedjes, een schaatsbaan en een kerstmarkt waar ze onder andere poffertjes verkopen! Dublin was nog 1000 x erger qua kerstsfeer. Ik kon me eigenlijk geen voorstelling maken van hoe de pubs er normaal uitzien; elke vierkante centimeter was bedekt met kerstdecoratie! Ook in onze keuken hangen de kerstlampjes en een heuze slinger van 2 meter. Eigenlijk wilden we een kerstboom, maar dat plan is helaas niet gerealiseerd.
Toen Hannah en ik naar Dublin gingen vanaf een minivliegveldje hier in de buurt, kwam er achter ons (we waren ongeveer de enige op het vliegveld) een groep van 30 kinderen binnen. We slaakten allebei al een zucht, want wie heeft er zin om met 30 schreeuwende wezens in een vliegtuig te zitten. Niets daarvan was gelukkig waar, en ze hebben daarentegen ervoor gezorgd dat ik komend jaar met een glimlach op mn gezicht rondloop. De kerstmutsen en rendieroren werden tevoorschijn getoverd, en waaaaw 20 minuten kerstliedjes! En het klonk echt zoooooo goed! De hele dag hebben we de kerstliedjes nog lopen zingen. Hopelijk zijn ze toevallig volgende week weer op het vliegveld, en dan neem ik ze allemaal mee naar huis (mits ze stil zijn in het vliegtuig).

Zo'n 3 maandjes hier aan de GCU hebben me niet veel wijzer gemaakt op educatief gebied, maar je leert wel een heeeeeeele hoop van jezelf en de wereld. Ik zie het als een soort van Expeditie Robinson, een geheim gehouden editie. Het eiland waar ik op zit is dan wel niet onbewoond, maar wel gruwelijk onbekend en angstaanjagend omdat je geen enkele houvast hebt in het begin. Je hebt wel contact met het thuisfront, maar je leert ook teleurstellingen te accepteren als 7 euro voor een vliegticket nog steeds te duur blijkt te zijn voor de 200000 mensen die beloofden langs te komen. Je komt erachter wie er oprecht geinteresseerd is in je, en ik heb wel even goed geleerd om met eenzaamheid om te gaan. Mn grootste eurekamoment is toch wel dat ik besef hoe happy ik ben met alles in NL; familie, vrienden, sociaal leven, een goed georganiseerde universiteit waar je werkelijk dingen leert, noem maar op. Toen ik hierheen ging hoopte ik natuurlijk dat ik het net zo leuk, of zelfs leuker, zou krijgen als thuis. Ik realiseerde me niet dat ik daarvoor maar 3 maanden de tijd voor heb, en dat de kans mega klein was dat dat zou lukken. De lat hiervoor lag zo gigantisch hoog! Dus flinke porties heimwee zo nu en dan, maar ach daar leer je ook weer van toch? In een van de eerste weken hier moest ik een self-coaching exercise invullen over een issue waar ik mee zat, hoe ik dit ging oplossen en wat ik uiteindelijk wilde bereiken. Goal: niet meer terug naar huis willen aan het eind van mijn semester. Ik heb mn doel dus niet helemaal bereikt, maar ik ben wel blij dat ik op exchange ben gegaan. Vooral omdat ik eeeeeindelijk fatsoenlijk Engels kan spreken, en ik vraag me af hoe ik dat nog had geleerd als ik in NL was gebleven. Maar to be honest; ik ben de dagen aan het aftellen, al 2 weken lang, tot ik weer thuis ben!

Verder heb ik geleerd dat het in Schotland normaal is om strontbezopen te worden met kerst met je familie. Dat is eigenlijk ook het enige wat ze doen met kerst, naast een heleboel eten dan. Puppies groeien belachelijk snel, de flat waar ik woon blijkt een Comedy Club te zijn (wat ook wel waar is als je ganggenootjes om 4u snachts thuiskomen en iedereen even heeeeel hartelijk welterusten wensen), chocoladepepernoten maken met hagelslag is een slecht idee, een duikbril opzetten tijdens uien snijden is dé oplossing, André Rieu is hier wereldberoemd, verkeerspionnen nemen Glasgow over, het is hier zo'n 12 graden (winter?), en alle schotten zijn nog steeds gek.

Het is toch ook wel gek hoor om weg te gaan. Maar ik zal brandalarm in mn kamertje niet missen dat wekelijks afgaat als een test, de irritante tikkende verwarming, de meeuwen (er is niet eens een zee in de buurt), alle andere vogels die denken dat ze om 1u snachts al mogen gaan fluiten, de irritante oude wasmachines die vlekken niet verwijderen, keuken zonder afzuiging, de te smalle trappen op de uni waardoor je tegen iedereen opbotst, het gekke verkeer, het hakmes van de chinees in onze flat, de slome stoplichten, het beveiligde internet netwerk, de dure supermarkten; allemaal adieu en niet tot ziens!
Maar daarnaast zullen de kreten 'fair enough, takes long, Holland, gooodniiiight Yvette, heeeeeeeeeeeeeey' en andere typische Caley Court gevallen tegen mijn zin in verdwijnen.

Een hoofdstuk van mijn leven is bijna afgerond; een emotionele rollercoaster, heel veel ups maar ook heel veel downs. Mn koffers zijn gepakt, klaar om mijn hoofdstuk een happy ending te geven tijdens mijn laatste daagjes.
Ohja en voor hen die zich afvragen of ik een Schot mee naar huis neem; no. Iemand anders dan? Nee, ook niet. Tenzij je graag een ginger wilt als souveniertje; kan geregeld worden:)


Tot volgende week!